@LudvickBridge Linux: Instalacja – wprowadzenie

Bridge Linux: Instalacja – wprowadzenie

28.04.2012 | aktual.: 09.12.2013 19:37

Zgodnie z obietnicą, złożoną w poprzednim wpisie Bridge Linux, czyli Arch z "ludzką twarzą", przedstawiam mini-przewodnik instalacji systemu operacyjnego Bridge Linux. Prezentuje on, zarówno przygotowanie nośnika instalacyjnego, jak i całość procesu instalacji, omawiając, krok po kroku, wszystkie jego elementy: od uruchomienia wersji live, do pierwszego startu zainstalowanego systemu. Ważniejsze i bardziej złożone czynności postaram się dokładnie wyjaśnić i szczegółowo omówić, a opis zilustrują, ponadto, stosowne zrzuty ekranu.

Na potrzeby niniejszego wpisu przeprowadzono instalację systemu: Bridge Linux 2012.4 KDE, w wersji 32 bit (i686) na wirtualnym dysku twardym o pojemności 20 GB, przy użyciu programu VirtualBox w wersji 4.1.12 OSE, rev. 77245, działającego na 64‑bitowej wersji systemu operacyjnego Bridge Linux 2012.4.

Z uwagi na to, że stanowiący bazę dla niniejszego przewodnika, materiał jest bardzo obszerny (zwłaszcza w zakresie grafiki), wpis został podzielony na kilka części. Całość, w postaci pliku .pdf, dostępna będzie do pobrania po zakończeniu serii (linki podam w ostatniej części).

Przygotowanie nośnika instalacyjnego

Jak już wspominałem poprzednio, Bridge Linux dostępny jest w kilku odmianach: z Xfce, GNOME, KDE oraz wersja „Light” (domyślnie, zawierająca środowisko LXDE lub opcjonalnie, OpenBox, czy FluxBox) – każda z nich, w wersji 32‑bitowej (i686) oraz 64‑bitowej (x86_64).

Pobieramy, zatem, obraz .iso interesującej nas wersji dystrybucji:

[list] [item]

Kiedy plik .iso z właściwą wersją Bridge'a jest już pobrany, sprawdzamy, dla pewności, jego sumę md5 i – o ile jest ona w porządku (jeśli nie, określony plik należy pobrać ponownie) – przystępujemy do przygotowania pendrive'a, z którego zainstalujemy system na dysku.

Istnieje, oczywiście, możliwość wypalenia płyty DVD, ale ze względu na czasochłonność, zarówno jej przygotowania, jak i późniejszej instalacji, bez wątpienia, najwygodniej będzie skorzystać z memory sticka.

Najprostszym sposobem utworzenia instalacyjnego pendrive'a z Bridge'em, będzie użycie komendy dd – przynajmniej w dowolnym GNU/Linuksie.

Z tego, co mi wiadomo, program dd, dostępny jest także dla systemu Windows (link ) – niestety (z uwagi na to, że żyję na bezludnej wyspie o bardzo restrykcyjnym prawie autorskim, jedynym systemem operacyjnym, jakiego mogę legalnie używać, jest GNU/Linux :) ), nie mam żadnej możliwości przetestowania komendy dd pod systemem z Redmond. Nie orientuję się również, czy i jakie są inne sposoby „zrzucenia” obrazu .iso na pendrive'a, działające na tej platformie.

W systemie spod znaku antylopy gnu i pingwina, polecenie dd działa, według schematu:

[code=] # dd if=[ścieżka dostępu do obrazu iso] of=[pendrive] [/code]

gdzie: [ścieżka dostępu do obrazu iso] – miejsce, w którym zapisano obraz Bridge'a; [pendrive] – urządzenie systemowe, do którego przypisany jest pendrive, np., /dev/sdb;

Zakładając, że plik iso: bridge-kde-2012.4-i686.iso znajduje się w: /home/user_login/pobrane, a pendrive, to – poza twardym dyskiem i CD/DVD Romem – jedyny napęd podłączony do komputera, w konsoli wykonujemy:

[code=] # dd if=/home/user_login/pobrane/bridge-kde-2012.4-i686.iso of=/dev/sdb [/code]

Po zakończeniu zapisu, nośnik instalacyjny będzie gotowy do uruchomienia.

W tym miejscu chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze dwie, istotne kwestie.

Po pierwsze, zapisu obrazu iso na pendrive'a dokonywać należy albo będąc zalogowanym na koncie root (stąd, w przykładach powyżej, znajduje się znak '#' przed poleceniem dd), albo - z konta „zwykłego użytkownika” - przy pomocy sudo (ta możliwość nie jest, jednak, dostępna we wszystkich dystrybucjach).

Po drugie, pamiętać należy, że dd usunie z pendrive'a wszelkie dane, jakie się na nim znajdują.

Co warto wiedzieć przed rozpoczęciem instalacji

Program instalacyjny Bridge Linuksa (podobnie, zresztą, jak ten z Archa) wykorzystuje do partycjonowania dysku program cfdisk. Jest to narzędzie, które nie posiada interfejsu w potocznym rozumieniu tego słowa, ale, oparty na curses, obsługiwany przy pomocy klawiatury, interfejs konsolowy. Jeśli, zatem, preferujesz programy o "tradycyjnym" GUI, przygotowanie partycji można wykonać, choćby, przy pomocy, zainstalowanego w sesji live, przed rozpoczęciem instalacji, programu gparted.

Wskazane jest również przemyślenie, jak duże partycje będą tworzone. W przypadku, opisywanej tu, przykładowej instalacji, tworzone są trzy partycje:

[code=] sda1 partycja swap o pojemności 2048 MB sda2 bootowalna partycja „/” o pojemności 8192 MB sda3 partycja „/home” o pojemności 10240 MB [/code]

Jeżeli istniejący na dysku układ partycji jest odpowiedni, został, na przykład, utworzony pod wcześniej używanym systemem, partycjonowanie dysku można, w ogóle, pominąć.