WinGet: menedżer pakietów Microsoftu to klęska. Warto poczekać na poprawki

Jakiś czas temu, Microsoft postanowił wyciągnąć rękę w stronę osób przyzwyczajonych do zarządzania oprogramowaniem przez pakiety. Linuksowe paczki RPM/DEB, Homebrew na Maki czy nawet Chocolatey dla Windows stanowią bowiem rozwiązania wygodniejsze od samodzielnego polowania na aplikacje i o niebo bardziej elastyczne od sklepu Microsoft Store.

Dlatego powstał WinGet, menedżer pakietów dla Windows, przejęty przez Microsoft od oryginalnego autora i utrzymywany jako otwarte oprogramowanie na GitHubie. Niedawno doczekał się pierwszej wersji oznaczonej jako stabilna.

Od początku WinGet był dziwnym tworem, a entuzjazm wokół niego wydaje się niewspółmierny do jego możliwości. Program nie jest bowiem nawet, według ścisłej definicji, żadnym menedżerem pakietów. Jest jedynie zautomatyzowanym narzędziem do pobierania i uruchamiania nienadzorowanych instalatorów i umie zdecydowanie mniej niż jakikolwiek menedżer pakietów, w tym Chocolatey.

Nie może być inaczej. Instalatory EXE i MSI po prostu ze swojej natury nie spełniają już na wejściu wymagań niezbędnych do tego, by móc je traktować jako pakiety. O wiele bardziej nadaje się do tego narzędzie MSIX i format APPX Bundle, czyli kontener stosowany przez aplikacje Sklepu. Z tym, że... Sklep się nie przyjął. Obsługa klienta bywa marna dla użytkowników i programistów, dostęp jest płatny, a droga od ukończenia wersji do wypchnięcia jej do Sklepu potrafi być frustrująco długa. W sklepie Store brakuje tuzinów najpopularniejszych aplikacji i nie zanosi się na zmiany.

Nie są obecnie podejmowane aktywne kroki by zwiększyć popularność sklepu Windows oraz prawdziwie "pakietowego" formatu APPX. Zamiast tego stosowane są półśrodki, które być może wyglądają na mile widziane usprawnienie, ale w praktyce oddalają nas od rozwiązania problemu. Półśrodkiem tym jest robot menedżera WinGet, który przeszukuje GitHuba polując na manifesty pakietów. Gdy takowy znajdzie, dodaje go do repozytorium WinGet, jeżeli pakiet przejdzie automatyczną walidację.

Odrzucenie walidacji przebiega najwyraźniej wyłącznie w krańcowych okolicznościach, jak wirus, awaria procesu instalacji lub uszkodzone dane. To oczywiście zdecydowanie za mało. Pozwala to nie tylko na zalew duplikatów oraz feerię substytucji, w których gorzej opisany lub starszy pakiet może "wypchnąć" lepszy i nowszy". Możliwe jest wprowadzanie pakietów jawnie mylących lub zintegrowanych z potencjalnie niechcianym oprogramowaniem.

Taka polityka w zautomatyzowanej moderacji skłania do podważania rozsądku twórców projektu. Chocolatey w ogóle nie ma takiego problemu i jest na podobne hece całkowicie niepodatny. Ale tu nie chodzi o to, że konkurencja jest "lepsza" (bardziej funkcjonalna). Stosując obecne kryteria dla WinGet, zespół inżynierów olbrzymiej firmy IT założył, że świat działa na zasadzie dobrotliwej komuny. Zbioru tysięcy spółdzielni pracy, kodujących niestrudzenie w walce o lepszy byt kolektywu.

Nie ma znaczenia, czy ten pogląd jest słuszny, czy nie. Liczy się to, że nie wolno zakładać jego prawdziwości, ze względu na podstawowe wytyczne dbałości o bezpieczeństwo. Menedżer projektu przyznał tymczasem, że reguły dotyczące moderacji dopiero zostaną opracowane. Taki stan rzeczy powinien sprzyjać skonkludowaniu, że od narzędzia WinGet należy się w obecnej formie trzymać z daleka.

Nie jest jasne, w jaki sposób obecność menedżera pakietów, pobierającego każdy "byle jaki" instalator, zniechęca twórców oprogramowania do stosowania porządnych instalatorów i pakowania swoich programów w bezpieczne kontenery dystrybuowane przez sklep Microsoft Store. Na pewno jednak ich do tego nie motywuje.