Błyskawiczne przesyłanie plików — od bluetooth do...?

Dzisiejszy świat jest na tyle "ucyfrowiony", że można się czasami zastanawiać czy zostało coś w nim analogowego. Wszechobecny Internet, tysiące fal radiowych które nas otaczają (których nie da się zobaczyć na szczęście), gigabajty przesyłanych danych. Obecny świat - cyfrowy świat. Muzyka kojarzona z utworami zapisanymi w różnych formatach, zdjęcia kojarzone przeważnie z plilkami *.jpg, filmy najczęściej z kontenerami AVI. Gigabajty jak się patrzy. Na szczęście, nie trzeba mieć już ze sobą komputerów czy nawet nośników zewnętrznych by móc mieć to zawsze ze sobą. Nowe telefony, smartfony, tablety, mają teraz tak dużo wewnętrznej pamięci, że wystarczy jej na wszystko. Przesyłanie wybranych mediów dla znajomych, którym np. wpadł w ucho utwór, który katujemy od kilku dni, nie jest też czymś obcym w dzisiejszym świecie. Nie trzeba mieć płyt i się nimi wymieniać. Zazwyczaj wszystko ogranicza się do rozmowy:

Mogę się założyć, że nie tylko w moim przypadku tak było:)

Czym jest Bluetooth wie prawie każdy. Według encyklopedii PWN jest to:

Tako rzeczą ludzie nauki.

Bluetoothem można przesyłać dane i to wcale nie aż tak wolno. Wikipedia raczy informacjami, na jakie szybkości możemy liczyć:

• Bluetooth 1.0 – 21 KiB/s
• Bluetooth 1.1 – 124 KiB/s
• Bluetooth 1.2 – 328 KiB/s
• Bluetooth 2.0 + EDR – wprowadzenie Enhanced Data Rate zwiększyło transfer teoretyczny do 2,1 MiB/s (około 3 MiB/s wliczając narzut protokołu)
• Bluetooth 3.0 + HS (High Speed) – 24 MiBit/s (3 MiB/s)
• Bluetooth 3.1 + HS (High Speed) – 40 MiBit/s (5 MiB/s)
• Bluetooth 4.0 + LE (Low Energy) – 1 MiB/s znacząco ograniczono pobór energii (np. praca czujnika temperatury, przez wiele miesięcy na baterii pastylkowej), kosztem obniżonego transferu oraz zwiększono realny zasięg działania do 100 m

Łatwo obliczyć, że przesłane utworu o jakości 320 kibitps ważącego ok 14 MiB powinno zająć kilka sekund (przynajmniej w teorii). Zwykle wcale to tak nie działa, ponieważ wszystko zależy od tego, jakim modułem dysponuje w swoim urządzeniu nadawca a jakim odbiorca plików. Z szacowanych kilku sekund, czekanie może się przerodzić do nawet kilku minut. To tylko scenariusz, jak chcemy odebrać jeden plik. W przypadku całego albumu, czasu może wystarczyć na zrobienie sobie obiadu, zjedzenie go i podrzemanie.

Zamiennik dla starego, dobrego Bluetooth

Ktoś mógłby zapytać: czy jest jakiś inny sposób by przesłać dużą liczbę plików bądź materiał o większej wadze w przystępnych ramach czasowych?

Odpowiedź brzmi: Oczywiście.

Technologia, która pozwoli wysyłać pliki szybciej nazywa się Wi‑Fi Direct, która została opracowana przez Wi‑Fi Alliance®.

W dużym skrócie, Wi‑Fi Direct jest technologią, która pozwala łączyć się urządzeniom wyposażonym w moduł Wi‑Fi, bezpośrednio ze sobą, bez konieczności bycia podłączonymi do routera lub punktu dostępowego. Dzięki temu połączeniu, możliwe jest drukowanie materiałów, dzielenie się nimi, synchronizacja, wyświetlanie ich na innych urządzeniach.

Wi‑Fi Alliance® przygotowało krótki film prezentujący możliwości usługi.

Jeżeli to nie wystarczy, zawsze można przeczytać więcej na stronach organizacji skupiającej się na technologii Wi‑Fi [ang.].

Wszytko brzmi zachęcająco ale jak można to wykorzystać? Jakiego narzędzia użyć?

Do dzielenia się plikami polecam bardzo dobre, wygodne i przede wszystkim darmowe narzędzie, które nazywa się SHAREit. Zostało zaprojektowane i napisane przez programistów z firmy Lenovo.

SHAREit dostępny jest dla urządzeń z systemem Windows, Android, Apple, Windows Phone. Poszczególne wersje są do pobrania na stronie producenta.

Platforma do testu

Prezentacja działania programu zostanie przedstawiona na platformach testowych:

• Microsoft Windows 8.1 x64 (Lenovo Z580, Broadcom Bluetooth 4.0)
• Google Android 5.0.2 (Samsung Galaxy S4 LTE, Bluetooth 4.0)

Po ściągnięciu i zainstalowaniu aplikacji na telefonie i komputerze, zostanie pokazany ekran startowy aplikacji przygotowany przez deweloperów Lenovo. Mamy do wyboru rolę, jaką będzie pełniło urządzenie. Android (Host) jest odbierającym pliki a Windows wysyłającym (serwer). Konfiguracja Windows -> Android.

Plikiem testowym jest ważący 100 MiB plik tekstowy. To on posłużył mi do pokazania różnic w prędkości wysyłania poprzez BT i Wi‑Fi Direct.

Na Androidzie ...

Jako, że Android posłużył jako host w tym przypadku musimy zastosować się do odpowiedniej roli. Po oczekiwaniu na połączenie, pokazuje się ekran, w którym na bieżąco możemy obserwować postęp przy odbieraniu plików oraz czas, który minął od początku procesu odbierania materiałów. Jak widać na screenach załączonych poniżej, prędkość jest przyzwoita i zadowalająca. Średnia prędkość odbierania wyniosła ok 3,75 MiB/s.

Następnym razem Samsung Galaxy S4 LTE stał się serwerem dla pliku, a co za tym idzie scenariusz postępowania był trochę inny niż wcześniej. Teraz to S4 szukał dostępnych urządzeń z uruchomionym i gotowym do odbierania oprogramowaniem SHAREit. Proces sam w sobie wyglądał też trochę inaczej ponieważ mamy możliwość wybierania spośród dostępnych wszystkich plików, które chcemy wysłać. Programiści Lenovo pomyśleli i stworzyli podział na typy ze względu na zawartość. Ów podział wygląda następująco:

• kontakt
• aplikacja
• zdjęcie
• muzyka
• wideo
• plik

Na screenach poniżej przestawione zostały właśnie te podziały.

Samo wysyłanie plików nie jest jakoś specjalnie skomplikowane i ogranicza się do odnalezienia tego, co chcemy wysłać. Jeżeli nie ma tego w proponowanych kategoriach to zawsze możemy przejść do odpowiedniego pliku właśnie poprzez wbudowany eksplorator.

Gdy już odnajdziemy to, co chcemy wysłać (w moim przypadku plik testowy), wystarczy wybrać odbiorcę i proces wysyłania się rozpoczyna. W tę stronę (Android -> Windows) cały proces przebiegł o 10 s szybciej. Możliwe, że aplikacja inicjuje połączenia sprawniej (chociaż nie jestem przekonany dlaczego różnica wyniosła aż 10 s). Szybkość średnia, którą udało się osiągnąć, po obliczeniu, oscylowała w granicach 5,63 MiB/s, co jest świetnym rezultatem. Różnica to prawie 2 MiB na każdą sekundę wysyłania, co jednak jest odczuwalne przy wysyłaniu dużych plików tą metodą.

... i na komputerze

Sprawa z wysyłaniem na komputerze wygląda bardzo podobnie jak na Androidzie. Mamy do wyboru rolę, jaką w danej chwili ma spełniać urządzenie. Na początku było serwerem więc należało wybrać plik (twórcy zaimplementowali opcję przeciągnij i upuść), który chcemy przesłać a później odbiorcę, którym był telefon z Androidem.

Skrócony proces został przedstawiony na screenach.

Zastanawiać by mogło, ile czasu potrzeba by wysłać ten sam plik przez leciwy (ale wciąż dobry, bardzo popularny i niezastąpiony w niektórych sytuacjach) Bluetooth. Muszę przyznać, że wynik mnie zdziwił. Sądziłem, że będzie to trwało zdecydowanie dłużej. Nie myliłem się. Jak się okazało różnica była kolosalna. Wyniosła 11 min 13 s !

Z rachunków wynika, że średnia szybkość przesyłania pliku przez Bluetooth wynosiła ok 148,6 KiB/s.

Jak dobrze widać, na podstawie przedstawionego testu, szybkość wysyłania plików przez Wi‑Fi Direct jest o blisko 2 540% większa niż w przypadku wysyłania przez Bluetooth (dla prędkości 3,75 MiB/s).

Nie mniej jednak, wyniki testu są poglądowe i mogą znacząco się różnić w przypadku innych konfiguracji sprzętu.

Dodatkowe opcje SHAREit

Możliwości SHAREit nie kończą się tylko na szybkim wysyłaniu plików. Niedawna aktualizacja (wersja dla systemu Google Android) wprowadziła możliwość połączenia komputera w celu udostępniania. Pod tą nazwą kryję się możliwość wyświetlania zdjęć, które znajdują się na naszym telefonie w trybie pełnoekranowym. Przydatna, gdy chcemy pokazać znajomym albo rodzinie zdjęcia np z wakacji bez kopiowania na komputer. Kolejną ciekawą funkcję z pewnością docenią ludzie, którzy przeprowadzają szkolenia bądź wygłaszają prezentację. Chodzi tu o możliwość sterowania pokazem slajdów programu Microsoft Office (nie testowana z alternatywnym, wolnym oprogramowaniem jak LibreOffice). Pozostałe funkcje zostawiam do samodzielnego odkrycia i ocenienia.

Warto wykorzystywać nowoczesną technologię i oszczędzić trochę energii w naszych urządzeniach, skracając czas włączonych modułów do komunikacji bezprzewodowej. W końcu jeżeli ma się do wyboru szybki samochód o świetnych wynikach i leciwy samochodzik, czemu nie spróbować jazdy czymś lepszym:)