Vaio telenowela - odcinek 2410: ekran dotykowy

Każdy dzień z nowym komputrem pozwala odkrywać mi nowe zakątki do tej pory niezbadanych możliwości. Kontynuujmy więc te kwestie i poruszmy dosyć ciekawy element.

Posiadam model z końcówką EB – co dla miłośników Vaio Pro powinno przemówić i sprawić, że otworzą oczy z niedowierzania. Po chwili stukną się w głowę i będą już wiedzieli lepiej niż ja sam, że kupiłem komputer tylko dla szpanu. Bo ten model ma dotykowy ekran.

Po cholibkę Ci dotykowy ekran w laptopie Max?

Okazuje się, wbrew obiegowej opinii, że się przydaje. I nie, wcale nie widać na nim zapaćkanych śladów po palcach. Ale to o tym za chwilę.

Pamiętam, bardzo dobrze iż tablet miał być moim pomocnikiem w pracy – taka była idea jego kupna. Wiecie, jestem trochę mobilnym człowiekiem i poza kilkoma stałymi rzeczami robionymi przy biurku, obsługuje też dosyć luźne robótki i zlecenia. Zdarza się, iż spotykam się z klientami w zacisznej kawiarence usadawiając się na wygodnych fotelach i popijam kawę lattę radząc jak to można wiele rzeczy usprawnić. Cel 10 calowego tabletu z klawiaturą był więc szczytny. Transformer spisał się w tej robocie całkiem nieźle. Jednak nie rewelacyjnie. Zamiast tego stał się centrum domowej rozrywki. Proste gry, w które rywalizujemy razem z żoną, pomoc w kuchni, sterowanie YouTubem na telewizorze, szybko sprawdzenie wikipedii, a nawet puszczanie muzyki i bezproblemowy dostęp do maili, gdy siedzę w domu.

Praca z tabletem uzmysłowiła mi wtedy, że nie jest on lepszy od laptopa, ani gorszy. Jest to po prostu całkowicie inny tryb, który można zrozumieć dopiero obcując z tym urządzeniem na co dzień. Dzień w dzień przez kilka miesięcy. Różne osoby mówią, jak to nie widza sensu w tabletach bo mają swoje mini laptopki, gdzie mogą obsługiwać wszystko wygodnie, ale tak naprawdę nigdy nie dały szansy tak wielkim dotykowym urządzeniom.

Ognyś popełniłem wpis o mitach tabletowych i niewiele się od tamtego czasu zmieniło. Napisałem wtedy, cytując:

Teraz, posiadając na kolanach laptop z ekranem dotykowym chciałbym raz jeszcze napisać powyższe dwa zdania, w lekko zmienionej formie: Potrzebę posiadania dotykowego ekranu zaczynamy rozumieć w momencie, gdy dostajemy go w swoje łapy, bowiem wcześniej nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie interakcji z taką kombinacją, gdyż nasze mózgi pracują w formie tylko klawiaturowo-myszowej. Wieloletnie wyrobione nawyki powodują, że obsługa dotykowego ekranu w laptopie jest dla nas abstrakcją, taką samą jak np. 40 lat temu musiało być abstrakcją poruszanie kursora po ekranie za pomocą myszki chodzącej po stole, a 10 lat temu posiadanie telefonu komórkowego bez klawiszy numerycznych.

Więc jak spojrzeć na taką hybrydę – na stwora który ma klawiaturę i ekran dotykowy? Czy jest to coś w rodzaju Asusa Transformera wielokrotnie wspomnianego na moim blogu? Nie. 13 calowy laptop Sony jest czymś kompletnie innym z dwóch powodów. Po pierwsze system (Windows 8) a po drugie konstrukcja, która nie pozwala odpiąć ekranu. I całe szczęście.

Nowy OS Microsoftu naprawdę dobrze radzi sobie z ekranami dotykowymi i został pod nie zaprojektowany. To po prostu czuć. Każda funkcja, każdy ruch, każda rzecz, nawet cholerny przycisk zamykania okna jest w jakiś sposób ulepszona aby można była maźnąć palcem. Office potrafi się cudnie przeskalować, metro jest przyjemne w odbiorze, dochodzą domyślnie haczyki do plików i folderów, oraz masa drobnych szczegółów, które wpływają na wygodę użytkowania. Okazuje się, że nawet ta nieszczęsna procedura wyłączania komputera poprzez charmbar jest po prostu intuicyjnie łatwa i wygodna.

To jednak jedna strona medalu, drugą jest sama konstrukcja laptopa – czyli konstrukcja… no laptopowa. Taka normalna. Z klapą.

W jaki sposób to pomaga i dlaczego ekran dotykowy może być po prostu wygodny, okazuje się podczas uwaga: dłuższej pracy. Na ten przykład, zdarza mi się często dużo pisać (patrz ten tekst) gdzie obie dłonie leżą na klawiaturze a myszka jest ułożona gdzieś z boku w pozycji absolutnie nieznanej – kursor zapewne wisi gdzieś w rogu, aby nie zasłaniał tekstu. Nagle przychodzi powiadomienie z o nowym mailu i zaczynają się cuda…

… gdy nie posiadałem ekranu dotykowego sięgałem po myszkę. Poświęcałem sekundę na znalezienie kursora (machając ostentacyjnie gryzoniem po podłożu) lub po prostu próbowałem od razu wbić się w prawy górny róg, oczywiście i tak chwilę trzeba było na to poświęcić aby precyzyjnie wycelować. Kliknięcie w powiadomienie otwierało okno, potem mychą celowałem w przycisk usunięcia (bo to spam był) a na samym końcu wyrabiając u siebie cieśnię nadgarstka zjeżdżałem w dół aby przełączyć program – lub jak pamięć mnie chwyciła użyłem Alt Taba). Potem rękę przesuwałem nad klawiaturę i pisałem dalej, aż do kolejnej wiadomości.

… gdy jednak dorobiłem się ekranu dotykowego wystarczyło podnieść rękę do góry, tapnąć w powiadomienie (dobrze wiem gdzie ono jest i dobrze wiem gdzie jest moja dłoń). Tapnąć w ikonkę usuwania a na końcu zrobić Alt Tab albo przesunąć palcem w prawo aby wrócić do pisania opuszczając tylko nieznacznie dłoń.

Głupota? Będzie jęczeć coś o skrótach klawiszowych, coś o tym, że ten kursor od razu znajdujecie. Ale serio, nie widzicie możliwych ułatwień waszego życia?

Nie neguje jednak istnienia myszy, bo jest ona genialna w swojej działce wskazywania dokładnego miejsca i znacznie wygodniejsza w momencie gdy już trzymamy na niej dłoń. Po prostu ekran dotykowy widzę jako rewelacyjne uzupełnienie laptopa i zagospodarowanie przestrzeni gdzie gryzoń po prostu staje się irytujący.

Dlatego naprawdę polecam zakup laptopa (w tym wypadku ultrabooka) z ekranem dotykowym nie dlatego, że ktoś mi płaci za to, ale dlatego, że to jest naprawdę przyjemne i użyteczne rozwiązanie. Dlatego również odradzam kupienie dużego All In One z ekranem dotykowym, ponieważ odległość ekranu od klawiatury w tym wypadku jest niezwykle istotna i machanie rękoma aż tak mocno JEST niewygodne ;)

Na koniec, dla rozrywki, zostawiłem sobie krótką dygresję na ostatni element czyli najpopularniejszy argument antydotykowy - zasyfiony i zapaćkany ekran. Odpowiedź mam tylko jedną, tę samą co zawsze - ponieważ jest to taki sam problem jak w przypadku tabletów, gdzie przy podświetleniu, po prostu tego nie widać. No chyba, że wcześniej jedliście dżem rękoma. Dobry dżem.

Postscriptum odnośnie touchpada. Ekran dotykowy > Touchpad. Zawsze!