Pegasus – czy można się przed nim ochronić?
Po aresztowaniu Sławomira Nowaka, na tapet wraca temat oprogramowania szpiegowskiego Pegasus, które według dostępnych informacji polskie służby miały zakupić od izraelskich autorów, a następnie wykorzystać do śledzenia byłego ministra. Rodzi się więc oczywiste pytanie, czy taki los może spotkać każdego i jak ewentualnie się chronić.
Zacznijmy od tego, że Pegasus to po prostu szkodliwe oprogramowanie, jakiego dzisiaj wiele. Konkretniej trojan typu spyware, czyli narzędzie szpiegujące; gromadzące dane użytkownika i wysyłające je bez jego wiedzy do innych osób. To oczywiście definicja bardzo powierzchowna, ale dająca zarazem do zrozumienia, że wcale nie mamy tu do czynienia z żadną superbronią, lecz zagrożeniem dość typowym w drugiej dekadzie XXI wieku.
Jesteś tyle wart, ile warte są informacje o tobie – powtarzają spece od cyberbezpieczeństwa, parafrazując znane powiedzenie. I trudno nie przyznać im racji, gdy ataki hakerskie są na porządku dziennym. Przestępcy wykradają hasła, dane bankowe i informacje osobowe. Używają w tym celu setek tysięcy rozmaitych narzędzi i co rusz tworzą nowe. Podobnie jest z formatami przemycenia ich ofierze. Może to być aplikacja ze Sklepu Play czy App Store, załącznik do e-maila albo skrypt na stronie internetowej, ale też np. zainfekowana sieć publiczna i formy bardziej subtelne związane z przechwytywaniem z zewnątrz ruchu sieciowego.
Ekskluzywne zagrożenie
Problem z Pegasusem, pomijając psychologiczne oddziaływanie takich terminów jak służby specjalne, polega na tym, że nie jest narzędziem wykorzystywanym powszechnie. Uniemożliwia to jego dokładną analizę, a przez to wyeliminowanie wykorzystywanych luk. Przypomnijmy sobie teraz choćby trojan bankowy Emotet, który siał spustoszenie w pierwszej połowie br. Jako że trafił na ponad 1 mld komputerów, ekstrakcja i dodanie odpowiednich sygnatur do oprogramowania antywirusowego poszły jak po maśle. Został dość szybko rozbrojony. Dzisiaj nawet Gmail wycina załączniki służące do dystrybucji Emoteta. Słychać wprawdzie przebąkiwania o nowych wersjach, ale „na mieście” w tym temacie panuje raczej spokój.
Pegasus nie powstał jako broń masowego rażenia. Jest wykorzystywany wyłącznie przeciwko konkretnym osobom. Świadczy o tym dobitnie fakt, że choć stworzono go w roku 2013, na pierwsze wzmianki w mediach musieliśmy czekać aż trzy lata, a liczba udokumentowanych ataków wciąż jest maksymalnie dwucyfrowa. Przy czym porażająca skuteczność wynika z użycia tzw. luk zero-day, a więc błędów bezpieczeństwa nieznanych ani Google, ani Apple.
Teraz – związek przyczynowy. Gdyby Pegasus został wykorzystany w globalnej kampanii przeciwko milionom obywateli danego kraju, to jego sztuczki zostałyby szybko rozpracowane. Producenci wydaliby stosowne aktualizacje; luki zero-day przestały takowymi być, a sam trojan utraciłby efektywność. Tak właśnie stało się w latach 2016 i 2017, gdy ówczesna wersja Pegasusa wyciekła, a w konsekwencji wydane zostały iOS 9.3.5 oraz poprawka bezpieczeństwa Androida z kwietnia 2017 unieszkodliwiające izraelskiego szkodnika w tamtym momencie.
Słowo klucz: rozsądek
Mając świadomość obowiązujących zależności, należy przyjąć przede wszystkim, że w przypadku „zwykłego” człowieka ryzyko infekcji Pegasusem jest nieporównywalnie mniejsze niż choćby w przypadku generycznego malware'u ze Sklepu Play. Niestety, jest też druga strona medalu: kiedy już ktoś obierze nas na cel, to obrona może być bardzo trudna lub wręcz niemożliwa. Przynajmniej na tyle, na ile wskazuje ostatnia publicznie dostępna dokumentacja – z 2016 r.
Nie wystarczy pamiętać o standardowym nieklikaniu w obce linki, bowiem odnośnik jest tylko jedną z kilku form zarażenia Pegasusem. Inną, zdecydowanie bardziej niebezpieczną, jest wstrzyknięcie szkodnika poprzez powiadomienie push, które nie wymaga nawet fizycznej reakcji ze strony użytkownika. Jeszcze inną – użycie IMSI Catchera, czyli urządzenia naśladującego stację bazową telefonii komórkowej tak, by przechwycić ruch. W dodatku nie wiadomo, które z tych opcji są nadal dostępne i czy nie pojawiły się jakieś nowe. Przypomnę, ostatnia znana dokumentacja Pegasusa ma około cztery lata. W branży technologicznej to całe wieki.
Z tej samej dokumentacji wiemy też m.in., że głównym wektorem ataku Pegasusa jest zawsze systemowa przeglądarka internetowa, czyli Chrome na Androidzie oraz Safari na iOS. I że atak można udaremnić poprzez zmianę stringu user agent na fałszywy, gdyż Pegasus właśnie po nim rozpoznaje urządzenia. Choć jednocześnie mało prawdopodobne, aby tak oczywista słabość pozostawała w nim po dziś dzień. Jest za to inna, trudniejsza do wyeliminowania bolączka. Otóż aby uniknąć wykrycia, spyware nie wysyła danych na bieżąco. Gromadzi je w pamięci masowej urządzenia. Tymczasem buforowanie wymaga minimum 5 proc. wolnej przestrzeni dyskowej, co skutecznym przeciwnikiem Pegasusa czyni smartfony zapchane plikami użytkownika.
Oprócz zabezpieczeń w samych w systemach operacyjnych (Pegasus atakuje Androida, iOS, BlackBerry OS oraz Symbiana), są oczywiście też programy antywirusowe firm trzecich. Ponownie – ciężko jednak określić, jak poradzą sobie z aktualną wersją spyware'u. O sygnatury jest bardzo ciężko, a metody analizy heurystycznej, przez co należy rozumieć detekcję nieznanych zagrożeń poprzez analizę wykonywanych działań, nie gwarantują pełnej skuteczności. Słowem, jakkolwiek absurdalnie to nie brzmi, o ile ochrona przed Pegasusem jest bardzo karkołomna, o tyle prawdopodobieństwo bycia przez niego zaatakowanym pozostaje znikome.
