O wolności i o tym jak przestałem wierzyć w Mikołaja

-Kochany, nie wiem, czy mamy na to tyle czasu. Skracać będę więc jak tylko potrafię, bo Ci się taśma skończy w dyktafonie i... - Cyfrowy jest - wtrącił się młody dziennikarz, a staruszka aż zatkało w pół słowa. - Znaczy nie ma taśmy w nim, panie święty. - dodał szybko, jakby to miało usprawiedliwić jego bezczelność. - Taaaak... wiem co to znaczy cyfrowy. W każdym razie zacznę jeszcze raz. Wyobraźmy sobie skale projektu. Od około dwóch mileniów rok w rok chodzi o to samo - trzeba każdemu dziecku zanieść odpowiedni prezent. Rok, powtarzam, w rok. Tutaj trzeba podziękować prawosławnym, bo nieco nam ten okres wydłużyli, ale i tak jest gęsto. Oczywiście nie robię tego sam. Do pomocy mam na przykład elfy. I teraz tak. Jak sądzisz, młody kolego, skąd się u mnie wzięły? No oczywiście, że z lasu. Nie mamy dużo lasów w Laponii, wiesz? Ale elfy są, a między nami mówiąc nie mamy fabryk prezentów tylko w Laponii. Nie ma gdzie magazynować, nie opłaca się rozwozić, bardziej opłaca się kolokować od razu całe fabryki, z elfami, magazynami i tak dalej. Więc z tymi elfami zaczęły się problemy jakoś tak, w okolicach, hmm... nie pamiętam kiedy, ale od kiedy dzieci zaczęły pisać do nas listy. Bo sobie wyobraź taką sprawę. Jest czerwiec, kończymy drugą turę robienia prezentów i nagle przychodzi wiadomość od dziecka, że w tym roku nie chce dostać struganego konika, tylko na ten przykład drewnianą kaczkę do puszczania na rzece. No i taka wiadomość trafia do elfa, on leci do magazynu, pyta magazyniera, czy ma na stanie prezent dla Jasia z Otwocka, on tam sprawdza, jest, albo nie ma, prezent tak czy siak trzeba przerabiać. A powiedzmy sobie szczerze - dzieci nie piszą listów do Mikołaja w czerwcu, tylko tuż przed ich rozwożeniem, tuż przed wdrożeniem projektu święta. Więc elfy zaczęły strajkować. Że to nie jest w ich zakresie obowiązków, że one robią tylko prezenty i nie będą biegać jak idioci do magazynów, że nie będą zmieniać, bo na takie decyzje to był czas przy ustalaniu szczegółowych warunków projektu, że im się nie podoba. A potem poszło jeszcze dalej. Że nie mają czasu na nic, że dzieci przybywa, że projekt co rok bardziej skomplikowany, że nie mają czasu na własne życie, że swoim dzieciom szyszek przez cały rok nie będą podawać, że też coś z tego chcą mieć, bo są najlepsze w biznesie i jak mi się nie podoba, to mogą sobie pójść. I część sobie poszła, wiesz? Tylko nie wiem gdzie, bo nie mam konkurencji w tym projekcie.

- To chyba święty przesadził. Przecież tysiące, setki tysięcy firmy robi to samo, tylko że za pieniądze. - No właśnie! Za pieniądze. A ja robię to samo, tylko że za darmo. I dlatego robię to lepiej. - Jak to lepiej? Dobrze... wstrzymajmy się z tym tematem na chwilę. Co dalej z elfami? Co z nimi teraz? - Pracują dalej, za darmo, za to, że mogą prowadzić ze mną taki zacny projekt. Co prawda rotacja jest spora, ale gdy już ktoś spróbuje, to zazwyczaj wraca. Czasem są tylko problemy na magazynie. - Jakie problemy na magazynie? - Hmm... no... proceduralne. Jak na przykład ktoś zaczyna liczenie tego samego rodzaju zabawek od zera, to ostateczna liczba jest o jeden mniejsza od ilości tych zabawek, za to ilość cyfr użyta do zapisania wszystkich zabawek jest mniejsza. A jak ktoś zacznie od jeden, to ilość cyfr jest większa, ale na końcu wychodzi suma. No i czasem jest problem. Albo jak ktoś sortuje alfabetycznie po imionach, a ktoś inny po miastach... No sam pan widzi, że czasem może być problem. - No ale jakieś standardy to chyba możecie przyjąć? - Możemy. Ale panie, ten projekt się rozwija, jak mówiłem, dwa tysiące lat, dokumentacja jest stara i w części zagubiona, niespójna i czasem niezrozumiała dla obcojęzycznych elfów. A rotacja, jak mówiłem jest ogromna. Raz elf przyjdzie na zmianę, zrobi swoje, raz nie przyjdzie. Przecież nie będę ich zmuszał. Ale to jeszcze nic. Mamy ciągłe problemy z odpowiednim dobieraniem prezentów. Wyobraź sobie... mogę mówić na ty? A co tam, jestem starszy, to mogę. Więc wyobraź sobie, jaki jest wstyd, gdy takiemu chłopczykowi z Burkina Faso wyślemy łódkę do puszczania na wodzie. Albo innemu Czechowi bodyboarda? Mamy... jak to się ładnie teraz mówi? Problemy z kompatybilnością prezentów z lokalizacją dzieci. - A jak sobie radzicie z rozwożeniem towaru? Z dostępnością? - Tutaj, młody, zdradzę Ci tajemnicę. Każdy może zostać sobie rozwozicielem. Ja sam jeżdżę tylko, gdy muszę. Mamy tutaj też pewne problemy. Raz, wyobraź sobie, pojechał taki jeden młody rozwoziciel i zaparkował po złej stronie drogi i mu założyli blokadę na sanie. Tłumaczył się potem, ze pochodzi z kraju, w którym ruch jest lewostronny. I jeszcze były jaja dobre, jak się jeden elf uparł, że chce pojechać w zaprzęgu z reniferami. Mówił, że to wolny projekt i jak on chce, to może być tu nawet za renifera. I pojechał, kto mógł mu zabronić? Do tej pory całe życie pakował prezenty, raz pojechał z zaprzęgiem, bo myślał, że umiał. A nie umiał. Na szczęście był już wtedy przepis, że zapasowego renifera w bagażniku trzeba wozić, to się nam terminy nie rozjechały.