Historia Motoroli Rokr E1, czyli krótka opowieść o tym, jak Apple odbiło się od rynku telefonów

Dzisiaj niewielu zdaje sobie sprawę, że zanim w 2007 r. pierwszy model iPhone'a zapoczątkował rozwój smartfonów w znanej do dzisiaj formie, firma z Cupertino zdążyła w związku z telefonami zaliczyć bardzo poważną wpadkę. A to za sprawą partnerstwa z Motorolą i niezwykle chaotycznej próby przeniesienia atutów iPoda na grunt komórek...

Był rok 2005. Apple żyło wtedy migracją z PowerPC na x86 i prawdopodobnie nie miało mocy przerobowych, aby zaangażować się w jeszcze jeden duży projekt. Tymczasem iPod, który w tamtych czasach generował ponad 40 proc. przychodów korporacji, zaczynał odczuwać na plecach oddech konkurencji. I nie, nie chodziło o inne odtwarzacze sensu stricto, ale rosnący w siłę segment tzw. telefonów muzycznych, takich jak te z serii Walkman marki Sony Ericsson.

Bo też warto pamiętać, że w latach poprzedzających iPhone'a, czyli de facto dzisiejsze smartfony, rynek telefonów klasy wyższej szedł dwoma równoległymi torami. Z jednej strony stały odpowiadające definicji smartfona konstrukcje z systemem Symbian lub BlackBerry OS, anonsowane wtedy głównie jako biznesowe, z drugiej zaś – ograniczone pod względem programowym, ale kuszące relatywnie niezłymi aparatami czy właśnie odtwarzaczami muzyki modele codziennego użytku.

Jak już ustaliliśmy, zespół Jobsa nie był jeszcze w stanie pracować nad własnym telefonem, ale dysponował uwielbianą na całym świecie platformą iTunes. I oto w stylu zdecydowanie niepodobnym do regularnej polityki Apple zdecydowało się podjąć współpracę z innym podmiotem.

Nie wiadomo dokładnie, dlaczego wybrano akurat Motorolę. Trzeba przyznać natomiast, że finalnie wyszło z tego mariażu coś na kształt średniowiecznego małżeństwa z przymusu, a przynajmniej obie firmy zachowywały się tak, jakby chciały możliwie najszybciej odbębnić zobowiązania i o wszystkim zapomnieć. Przy tak lekceważącym podejściu, wspólny projekt nie miał prawa się udać.

W założeniu, Motorola miała opracować telefon, do którego Apple przygotuje oprogramowanie iTunes. Wyszło tak, że nowego urządzenia nie przygotowano, jedynie nieznacznie modyfikując istniejący model E398 (zmiana obudowy na białą, z czarnej, dodanie dodatkowego przycisku i poprawa ekranu), model klasy najwyżej średniej – dodajmy; w plastikowej obudowie i z kiepskim nawet jak na ówczesne realia aparatem 0,3 MP. Nie wykazali się także programiści z Cupertino, którzy z jakiegoś powodu ograniczyli liczbę utworów w bibliotece do 100, pomimo obecności czytnika kart microSD. Dla odniesienia, iPoda reklamowano hasłem „1 000 piosenek w twojej kieszeni”.

Myślicie, że to koniec wpadek i dziwacznych decyzji? Bynajmniej – sam Steve Jobs, prezentując pierwszy telefon z odtwarzaczem iTunes, nie przygotował się dostatecznie dobrze i pomylił podczas omawiania głównej ponoć funkcji. Na dodatek tego samego dnia odbyła się premiera iPoda Nano, co z kolei rozzłościło szefa Motoroli, Eda Zandera. Ten grzmiał później w mediach, że Apple przyćmiło telefon swym flagowym produktem i upatrywał w tym przyczyn niskiej sprzedaży.

Nigdy nie podano, ile egzemplarzy znalazło nabywców, aczkolwiek wsparcie dla słuchawki porzucono dokładnie rok po premierze, we wrześniu 2006 r., co niejako mówi samo za siebie. W czerwcu 2007 r. pojawił się z kolei pierwszy iPhone, który ostatecznie pogrzebał pamięć po tworzonym na kolanie projekcie z Motorolą. Co szczególnie zabawne, w dalszej kolejności dawni partnerzy udali się do sądu, rozpoczynając jeden z pierwszych głośnych sporów patentowych, niemniej nie było to bezpośrednio związane ze wspólnym projektem telefonu. (Ale za to świetnie podsumowuje wzajemny stosunek firm). I cóż, ręka w górę, ktokolwiek dzisiaj jeszcze pamięta o Motoroli Rokr E1.